زمينه: رضايت شغلي از مهم ترين متغيرهاي تحقيق در رفتار سازماني و همچنين به عنوان متغير محوري در تحقيقات و تئوري¬هاي سازماني قلمداد گرديده است. هدف از پژوهش حاضر، تعيين ميزان رضايت شغلي کارکنان بخش هاي درماني مركز آموزشي درماني طالقاني تبريز است.

روش کار: اين مطالعه به صورت توصيفي- تحليلي در سال 1393 انجام گرفت. جامعه مورد پ‍ژوهش را کارکنان بخشهاي درماني شاغل در مركز آموزشي-درماني طالقاني تبريز تشكيل  دادند كه به روش سرشماري مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه محقق ساخته با استناد به پرسشنامه مطالعات قبلي مشتمل بر 3 بخش اطلاعات دموگرافيك (7 سوال)، رضايت شغلي (55 سوال) و عوامل مربوط به نارضايتي كاركنان (6 سوال) بود. پس از جمع آوري اطلاعات و وارد كردن داده ها در نرم افزار IBM SPSS از آزمون تحليل واريانس استفاده شد.

يافته ها: بيشترين ميزان رضايت شغلي در حيطه ارتباط با همكاران و كمترين حيطه رضايت شغلي مربوط به حقوق و مزايا بود. بيشترين علت نارضايتي كاركنان در زمينه پرفشار و پراسترس بودن محيط كاري و کمترين مورد توزيع نامناسب نيرو بر اساس حجم كار بود.

نتيجه گيري: در مجموع بايد گفت که بر طبق يافته ها، رضايت شغلي اکثريت پرسنل در سطح کم و متوسط بود. از آنجا که رضايت شغلي عامل مهمي در نحوه عملکرد و کيفيت خدمات ارايه شده توسط کارکنان بيمارستان است، توصيه مي شود مديران و مسئولان، توجه جدي به نقص ها و کاستي ها نموده و درصدد رفع موانع برآيند.