زمينه و اهداف: کيفيت زندگي کاري پزشکان، يکي از مسايل مهم در مسأله ي مديريت منابع انساني کارکنان بهداشتي درماني مي باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسي کيفيت زندگي کاري پزشکان شاغل در مرکز بهداشت شهرستان تبريز مي باشد.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصيفي تحليلي است که در سال 1392 بين پزشکان شاغل در مرکز بهداشت شهرستان تبريز صورت گرفت. براي اين منظور از پرسشنامه استاندارد کيفيت زندگي کاري والتون استفاده شد؛ که هشت بعد پرداخت منصفانه، محيط کاري ايمن، فرصت رشد، قانون گرايي، وابستگي اجتماعي، فضاي کلي، يکپارچگي و انسجام و توسعه قابليت ها را مي سنجد.

يافته ها: پژوهش حاضر نشان داد که ميانگين کيفيت زندگي کاري پزشکان مورد مطالعه در مجموع، زير ميانگين است و در سطح نامناسبي قرار دارد. بين ابعاد، فضاي کلي از همه ي ابعاد در وضعيت بهتري قرار داشت و پرداخت منصفانه پايين ترين نمره را به خود اختصاص داد. همچنين يافته ها نشان داد که پزشکان بومي و مجرد در وضعيت بهتري قرار دارند. ضمن اينکه بين بقيه متغيرهاي دموگرافيک و سطح کيفيت زندگي کاري پزشکان رابطه معني داري يافت نشد (P=0.05).

بحث و نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان دهنده ي سطوح پايين کيفيت زندگي کاري پزشکان شاغل در مرکز بهداشت شهرستان تبريز است که مستلزم توجه بيشتر مسئولين و سياست گذاران به مسأله ي کيفيت زندگي کاري پزشکان و پرسنل بهداشتي درماني است.
​