مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود و در انجام آن از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، استفاده شد. جامعه این پژوهش را مادران کودکان اوتیستیک در سال 1397 تشکیل دادند، که فرزندان آنها در مرکز توان بخشی ندای عصر شهر تهران دارای پرونده بودند. 40 نفر از مادران، به شیوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه 20 نفره، آزمایش و مورد کنترل قرار گرفتند. ارزیابی میزان خودکارآمدی والدینی و کیفیت زندگی، از طریق پرسش نامه خودکارآمدی والدینی دومکا و همکاران و پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی انجام شد. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه دو ساعته، در معرض درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند. داده ها توسط آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری و تحلیل کوواریانس چند متغیری و با بهره گیری از نرم افزار SPSS 20، تحلیل شد.

يافته ها: نتایج تفاوت معناداری را در میزان کیفیت زندگی و خودکارآمدی والدینی شرکت کنندگان گروه آزمایش و کنترل، در مرحله پس-آزمون نشان داد. نتایج، اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت در بهبود کیفیت زندگی و خودکارآمدی والدینی مادران در گروه آزمایش را، مورد-تایید قرار داد (P<0.01).

نتيجه گيري: درمان متمرکز بر شفقت به عنوان شيوه درماني جديد، احتمالا گزينه مداخله اي مناسبي در جهت کاهش مشکلات روان شناختي و افزايش سلامت روان مادران کودکان اوتیستیک، محسوب می‌شود.