زمينه و اهداف: انتقال دانش سلامت يک مسئله اصلي در ارتقاء عملکردهاي آموزشي در حوزه سلامت است. با اين حال هنوز شکاف بزرگي بين دانش سلامت توليد شده توسط محققين و دانش استفاده شده در عمل وجود دارد. مقاله حاضر يک مطالعه مروري است که از مرور مقالات چاپ شده، سايت هاي مرتبط و دانشگاه هاي معتبر جهان در زمينه انتقال دانش سلامت تهيه و تدوين شده است.

مواد و روش ها: اين مطالعه به روش مرور غيرسيستماتيک در بين متون مرتبط قابل دسترس انجام يافته است. اين مطالعه به روش توصيفي انجام شده است که از مقالات چاپ شده، سايت هاي مرتبط و سايت هاي دانشگاه هاي معتبر جهان در زمينه انتقال دانش سلامت استفاده شده است.

يافته ها: نتايج مطالعه ما نشان داد که انتقال دانش سلامت بيشتر در اين حيطه ها مطرح شده است: انتقال دانش سلامت از دانشگاه به جامعه، از دانشگاه به صنعت و تجارت، از دانشگاه به بالين، از دانشگاه به سياست مداران و انتقال دانش داخل سازمان علوم پزشكي. همچنين براساس نتايج مطالعه ما در متون مرتبط مختلف، در چرخه انتقال دانش مدل¬هاي مختلفي وجود دارد که عبارتند از: مدل¬هاي تحقيق، توسعه و انتشار دانش سلامت، مدل هاي حل مسئله دانش سلامت، مدل هاي اتصال دانش سلامت و مدل هاي تعامل اجتماعي دانش سلامت. طبق مدل آخر استفاده از دانش سلامت نتيجه تعاملات مکرر بين محققين و استفاده کنندگان است که مدل مناسبي مي باشد. عملاً مدل تعامل اجتماعي دانش سلامت يک ديدگاه پويا براي بررسي انتقال دانش سلامت ارائه مي کند. با مرور متون در مورد فرآيندهاي انتقال دانش سلامت بين دو سيستم (محققين و  استفاده کنندگان) فرآيندي با شش مرحله، شامل: توليد دانش سلامت، انطباق دانش سلامت، انتشار دانش سلامت، دريافت دانش سلامت، پذيرش دانش سلامت و استفاده از دانش سلامت پيشنهاد مي شود.

بحث و نتيجه گيري: نتايج حاصل از مطالعه نشان مي دهد که بررسي دقيق و منطقي فرآيندهاي انتقال دانش سلامت در حيطه هاي مختلف و نقش عوامل واسطه اي مؤثر در اين انتقال به ويزه در دانشگاه هاي موفق جهان به ما کمک خواهند نمود تا با شناخت بهترين و موثرترين رويکردها و توجه به بومي سازي آن و امکانات داخل کشور با برقراري بهترين تعاملات در امر انتقال دانش سلامت بين حيطه هاي مختلف به کاربردي نمودن نتايج تحقيق کمک شاياني نمود و در توسعه پايدار کشور نقش مهمي ايفاء نمود. بديهي است که نقش روشنفکران و متفکرين در تعامل منطقي و ايجاد تعادل در فرآيند انتقال دانش سلامت و ممانعت از استثمار يک جانبه و تمرکز بر اولويت ها و جلوگيري از سوگرايي بسيار مهم و ضروري خواهد بود.